Ίσως η μόνη χώρα στην οποία η ελληνική καταγωγή μπορεί να σε γλυτώσει από πολλά προβλήματα, δεδομένου ότι η παρουσία δυτικών είναι λιγοστή και μάλλον όχι ευπρόσδεκτη.
Συνάντησα έντονη διστακτικότητα, αδιαφορία και αποστροφή μέχρι την στιγμή που γινόταν γνωστή η χώρα καταγωγής μου.
Η αλλαγή στάσης άμεση και η αναφορά στον Σικαντέρ εξίσου άμεση!
Στο Καράτσι δεν έκατσα παρά μια μέρα, δίνοντας στον εαυτό μου χρόνο ξεκούρασης από το κουραστικό ταξίδι. Την επομένη, πήρα μια εσωτερική πτήση με προορισμό το Πεσαβάρ στα ΒΔ της χώρας, πολύ κοντά στο ξακουστό Πέρασμα Κίμπερ προς το Αφγανιστάν.
Η πόλη με τα περισσότερα Ισλαμικά Ιερατεία και σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, η γενέτειρα του κινήματος των Ταλιμπάν. Με έδρα, λοιπόν, το Πεσαβάρ ξεκίνησα μια σειρά περιηγήσεων για να γνωρίσω την περιοχή που γεννήθηκε και άνθισε η Γκαντάρα Αρτ. Το πάντρεμα του Ελληνιστικού πολιτισμού και τέχνης με τον Βουδισμό.
Στην επαρχία Παντζάμπ, κοντά στα σύνορα με το Κασμίρ, βρίσκεται η πόλη Ταξιλά. Η περιοχή είναι Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Η πόλη, κτισμένη πάνω στον Ινδό ποταμό, γνώρισε την ανάπτυξη και επηρεάστηκε από την Περσία, την Αρχαία Ελλάδα, ενώ υπήρξε ένα από τα σπουδαιότερα κέντρα μελέτης του Βουδισμού. Εκεί είναι που ο Βούδας εμφανίστηκε για πρώτη φορά ανθρωπομορφικά στην γλυπτική.
Εγκατέλειψα την απίστευτη ρύπανση, την σκόνη, τη βοή και τους δαιδαλώδεις δρόμους και παζάρια της πόλης του Πεσαβάρ και ξεκίνησα για τον τελικό μου προορισμό, στα βόρεια της χώρας, στην επαρχία Τσιτράλ, στις κοιλάδες της φυλής των Καλάς. Με οδηγό και τζιπ ξεκίνησα να καλύψω μια χιλιομετρική απόσταση 350 χλμ. Το ταξίδι κράτησε δυο μέρες!
Αφήνοντας πίσω την πεδιάδα του Πεσαβάρ, περάσαμε ανάμεσα σε χαράδρες, επικίνδυνους γκρεμούς και στενούς χωμάτινους δρόμους. Αργά το απόγευμα, λίγο πριν σκοτεινιάσει, έφτασα στην πόλη Drosh. Εκεί διανυκτέρευσα και την επομένη συνέχισα την ανοδική μου πορεία στον Ινδικό Καύκασο. Το τοπίο κυριολεκτικά σου έκοβε την ανάσα!
Όσο ανεβαίναμε, τόσο μας περικύκλωναν παγετώνες. Σε κάποια στιγμή, φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο πάνω από 3.000 μέτρα και από εκεί ξεκίνησε η κάθοδος προς την κοιλάδα του Τσιτράλ. Μια κάθοδος εξίσου εντυπωσιακή και επικίνδυνη αλλά μοναδικής ομορφιάς!
Στον ορίζοντα, ξαφνικά, προβάλει η ψηλότερη κορυφή του Ινδικού Καυκάσου, η Τίριχ Μιρίρ, με ύψος πάνω από 7.000 μέτρα και από κάτω μια όαση πρασίνου όπου βρίσκεται η πόλη Τσιτράλ.
Την επομένη ξεκίνησα να επισκεφτώ τις κοιλάδες των Καλάς. Σε κάθε κοιλάδα βρίσκεται κι ένα χωριό. Δεν ξέρω αν είναι «απόγονοι» του Μ. Αλεξάνδρου ή αν προσπαθούμε να τους ελληνοποιήσουμε. Σίγουρο πάντως είναι ότι είναι βαθύτατα επηρεασμένοι από τα ελληνιστικά βασίλεια που μεγαλούργησαν στην περιοχή μετά τον θάνατο του Σικαντέρ.
Εξακολουθούν και λατρεύουν τον Δωδεκάθεο. Πίνουν κρασί και έχουν ελεύθερες σεξουαλικές σχέσεις. Μια πολύ όμορφη παραφωνία σε μια περιοχή όπου κυριαρχεί μια πολύ δύσκολη έκφανση του Ισλάμ. Το μεγαλύτερο κομμάτι της φυλής είναι από τη μεριά του Αφγανιστάν. Εξισλαμίστηκαν βίαια και ονομάστηκαν Νούριοι, ο δε τόπος τους Νουρίστα. Δηλαδή αυτοί που είδαν το φως!
Το ταξίδι μου τελείωσε εδώ, στη μακρινή και αποκομμένη χώρα των Καλάς, ΒΔ του Πακιστάν, στα σύνορα με το Αφγανιστάν.
