ΣΕΡΓΙΑΝΙ ΣΤΟ ΠΕΡΑΧΩΡΙ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ
byΚάποιες φορές, με το που πατάμε το πόδι μας σ’ ένα μέρος, νιώθουμε πως υπάρχει ήδη εκεί ένα δικό μας κομμάτι. Σαν κάτι να…
Ελλάδα
ΓΕΡΑΚΑΣ: ΣΤΗ ΓΕΙΤΟNIA TΩΝ ΚΑΡΕΤΑ
byΜια συννεφιασμένη μέρα του φθινόπωρου, αποφάσισα να επισκεφθώ τη μαγευτική παραλία του Γέρακα, στο Βασιλικό Ζακύνθου ·μια παραλία σωτήρια για την Καρέτα καρέτα, όπως…
ΑΝΤΙΟ ΓΙΩΡΓΟ
by«Με ρωτούν διαρκώς σε πόσες χώρες έχω ταξιδέψει κι όταν λέω πως όσο ταξιδεύεις, τόσο καταλαβαίνεις πως δεν έχεις «δει» τίποτα, μοιάζει υπερφίαλο…
«Η2Ο+ Η2Ο-»: ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ
byΗ2Ο+ Η2Ο-: Φυσικό και περιβαλλοντικό αγαθό. Κοινωνικό, δημόσιο, συλλογικό. Βασικό ανθρώπινο δικαίωμα για τη ζωή. Βασικός αναπτυξιακός πόρος, απαραίτητος για την παραγωγική διαδικασία προς…
ΞΗΡΟΜΕΡΟ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ
byΕπιστροφή στο χωριό, με οδηγό τις αναμνήσεις που είχα καταχωνιάσει σ’ ένα μπαούλο κλειδαμπαρωμένο, στην άκρη του μυαλού μου. Χρόνια τώρα λειαίνω τα ξηρομερίτικα μαχαίρια μέσα μου.
ΠΑΡΝΗΘΑ ΖΩΣΑ
byΜια τεράστια αγκαλιά είναι η Πάρνηθα, το βουνό της Αττικής. Που βρίσκεται βόρεια της Αθήνας, με έκταση 300 περίπου τ.χ. και υψηλότερη κορυφή την Καραμπόλα (1.413 μ)
ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ ΣΤΗΝ ΣΠΗΛΙΑ ΤΗΣ ΘΕΤΙΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΗΛΕΑ
byΑπό τον μύθο στην ιστορία. Σε μια απόσταση μερικών δεκάδων χιλιομέτρων και σ’ ένα γεωγραφικό χώρο όπου πολλές φορές είναι δύσκολα ευδιάκριτα τα όρια της μυθολογίας και των ιστορικών γεγονότων, βρίσκονται η αρχή και το τέλος του διήμερου ταξιδιού.
ΚΟΡΥΣΧΑΔΕΣ: ΤΟ ΣΙΔΕΡΟΔΕΤΟ ΡΟΠΑΛΟ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ
byΟ καιρός μας έκανε το χατίρι. Τα λάστιχα γλιστράγανε στις ανηφορικές κλειστές , στο έβγα της τελευταίας ο Τυμφρηστός. Από κει ψηλά μας καλοδεχόταν και μας έδειχνε σημάδια πως και η υπόλοιπη διαδρομή θα έβαινε καλώς.
Ο «ΝΩΕ» ΤΗΣ ΜΗΛΙΝΑΣ
byΒγαίνεις από τη Μηλίνα στο δρόμο προς το Τρίκερι, περνάς τον Άγιο Ανδρέα, έχοντας στα δεξιά σου τον Παγασητικό και στ’ αριστερά τους χαμηλούς λόφους του ατέλειωτου ελαιώνα.
ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙΟ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΜΟΥ
byΠάντα μου άρεσε να βλέπω το λιμάνι από ψηλά. Άλλη εικόνα την άνοιξη και το καλοκαίρι. Άλλη τώρα το φθινόπωρο, άλλη το χειμώνα. Όμως…
ΣΥΡΟΣ, Η «ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ» ΤΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ
byΜια φούντωση μια φλόγα έχω μέσα στην καρδιά, λες και μάγια μού ‘χεις κάνει, Φραγκοσυριανή γλυκιά. Την πρωτόδα πριν χρόνια πολλά και με…
ΑΘΗΝΑ-ΕΙΔΟΜΕΝΗ ΕΠΙ ΔΥΟ
byΥπάρχουν ταξίδια που δεν λένε να καταλαγιάσουν μέσα σου, όσος χρόνος κι αν περάσει. Η διαδρομή πάντα ζωντανή, σαν μικρό κύτταρο που αργανασαίνει σε…
ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΤΖΑΝΤΕ
by…Και αν δεις εκεί ψηλά στις πολεμίστρες …θα δεις να σε κοιτάζουν μορφές… Κάπως έτσι ένοιωσα στην πρώτη επαφή μου με το κάστρο της…
ΕΛΑΙΟΧΩΡΙ: ΟΤΑΝ Ο ΘΕΡΙΣΜΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΟΡΤΗ
byΚάθε προσπάθεια για επαναφορά εθίμων, εργασιών, ιστορικών στοιχείων της νεώτερης ή παλαιότερης ιστορίας μας, θεωρώ ότι πρέπει να έχει το στοιχείο του σεβασμού μέσα…
ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ: ΑΚΡΑ ΜΙΝΩΑ
byἘτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴν σιωπή, σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα λιθάρια, σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς….
ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ
byΣαν το πουλί περίχαρη πετούσε και η καρδιά μου κι ελεύτερη τριγύριζεν ανάμεσα απ’ τα ξάρτια. Κάτου απ’ τον ξάστερο ουρανό κυλούσε το καράβι…
ΣΚΗΤΗ: ΤΟ ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ
byΞυπνάει λουσμένο από το φως της ανατολής. Θα έλεγε κανείς πως αναπαύεται στο βαθύ πράσινο που απλόχερα του χαρίζει το βουνό. Μερικούς αιώνες τώρα,…
ΜΕΤΑΞΟΧΩΡΙ: ΤΟ ΣΤΟΛΙΔΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ
byΤα όμορφα αρχοντικά παραδοσιακής αρχιτεκτονικής μαρτυρούν τα χρόνια της ευημερίας. Τα περισσότερα εξ αυτών είναι καλοδιατηρημένα λειτουργικά και κατοικήσιμα.
ΣΤΟΝ ΕΠΙΓΕΙΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΗΣ ΓΡΑΜΒΟΥΣΑΣ
byΞεδιπλώνεται το φως, το κάστρο της Γραμβούσσας περήφανο, περήφανη και η «άγρια». Αριστερά ο Μπάλος, πίσω του ο ποντικός.
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΟΝΗ ΑΡΚΑΔΙΟΥ
byOι τουρίστες, αλλοδαποί και Έλληνες, είχαν τιγκάρει τις ξαπλώστρες. Η ζέστη κυριαρχούσα και η κρήνη Rimondi αδύναμη να με δροσίσει. Η κρήνη Rimondi ή…
ΚΥΘΝΟΣ: ΤΟ ΙΑΜΑΤΙΚΟ ΣΤΟΛΙΔΙ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
byΠως ξεμωραίνει ο ήλιος και καταδέχεται να συναναστραφεί τους ανθρώπους και να τους χαρίσει ζωή με την λαμπρότητα του.
ΙΚΑΡΙΑ: ΤΟΠΟΣ …ΑΛΛΟΥ
byΠαλιά, λένε, όλα ήταν όπως πρέπει, κανένας δεν ενοχλούσε κανέναν. Ερχόταν τα παιδιά στον τόπο μας και εμείς τους καλοδεχόμασταν, ανοίγαμε τα σπίτια μας, τις ταράτσες μας, τις αυλές μας. Τους τρατάραμε στα πανηγύρια μας. Έτρωγαν, έπιναν και χόρευαν μαζί μας. Ότι είχαμε το μοιραζόμαστε. Τώρα είναι αλλιώς…
ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΠΟΜΑΚΩΝ ΣΤΗ ΡΟΔΟΠΗ
byΟι Έλληνες υποστηρίζουμε πως οι Πομάκοι είναι Έλληνες και κατάγονται από την αρχαία ελληνική φυλή των Αγριάνων.
ΟΙ ΦΡΑΧΤΕΣ
byΤαξιδεύοντας, γνώρισα φράχτες και φράχτες. Οι περισσότεροι έμοιαζαν στους ιδιοκτήτες τους.