FeaturedTravel StoriesΚόσμος

Μαδρίτη-Τολέδο: Στην καρδιά της ιβηρικής χερσονήσου

Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό… ήταν διαρκώς η σκέψη μου όσο πλησίαζε η μέρα του ταξιδιού. Το προγραμμάτιζα από το καλοκαίρι, τα εισιτήρια ήταν ήδη 4 μήνες στο συρτάρι και όλα θα ήταν τέλεια αν δεν είχε προηγηθεί ένα γκρεμοτσάκισμα που με οδήγησε στο νοσοκομείο και μετά στον εγκλεισμό για δύο μήνες στο σπίτι, με το πόδι ψηλά.

Στην τελική δεν θα με κράταγε εκτός Ισπανίας ένα σπασμένο πόδι!

‘Αλλωστε ήταν ένα ταξίδι που ονειρευόμουν από παιδί. Από τότε που συνειδητοποίησα ότι το πιο σημαντικό πράγμα σ αυτή τη ζωή είναι να γυρίσω όσο μπορώ τον κόσμο έλεγα πως εκεί, στην Ισπανία, όπως και στη Λατινική Αμερική, θέλω όχι μόνο να πάω, αλλά να ζήσω για καιρό.

Δον Κιχώτης, Λόρκα, Φλαμένκο, Ελ Γκρέκο, Πικάσο κι ότι άλλο είχε να κάνει με την κουλτούρα της ιβηρικής χερσονήσου, ανέκαθεν με συνάρπαζε, ενώ ταυτόχρονα ήταν και πολύ οικεία. Και πέρα από τη λογοτεχνία και τις εικόνες, τα τραγούδια και το σινεμά, oι ανεμόμυλοι, τα λουλούδια, τα χρώματα στους δρόμους και στα μπαλκόνια. Εκτός από το βάρβαρο έθιμο των ταυρομαχιών βέβαια που με βρίσκει εντελώς αντίθετη, όλα τα αγαπούσα στην Ισπανία, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Κι αυτή η γλώσσα, αχ αυτή η γλώσσα!

Την πρώτη γεύση από τη χώρα την πήρα το 2010 όταν πέταξα για λίγες μέρες στη Βαρκελώνη, αλλά εκεί είναι αλλιώς. Καταλονία βλέπεις.

Τώρα είχε έρθει η ώρα γίια την κλασσική Ισπανία και την Ανδαλουσία και το “δώρο” μου το έκανε η κόρη μου που πήγε να ζήσει εκεί, σχεδόν για ένα χρόνο. ‘Ένα ευρωπαικό κοινοτικό πρόγραμμα την έφερε για εθελοντική εργασία στην μουσική ακαδημία Classijazz της Αλμερίας, ένα ανδαλουσιανό λιμάνι απέναντι στην Αφρική με πολλές …κρυφές χάρες.

Όμως όλο το road trip ήταν ήδη ζωγραφισμένο στο μυαλό και την ψυχή μου και η Ισπανία με περίμενε έτσι κι αλλιώς. Δεν θα έχανα το ραντεβού μας με τίποτα. ‘ Αλλωστε ακόμη και τον ορθοπεδικό είχα πείσει πως μπορούσα να κυκλοφορήσω παντού με την ορθοπεδική μπότα.

Από Μαδρίτη, Τολέδο βουρ για το γύρο της Ανδαλουσίας και μετά ο Δρόμος της Μεσογείου, Κόστα ντε Σολ μέχρι τη Βαρκελώνη.

Όχι με το κουτσό πόδι φυσικά, αλλά με αυτοκίνητο πλήρως εξοπλισμένο και έτοιμο να αντέξει τις διαδρομές. Και παρέα πολλών αστέρων.

Αν ήταν ταινία θα το ονόμαζα: «Η οδηγός ( η Εβίτα Ταμπάκη που είχε αναλάβει αποκλειστικά τις μεταφορές μας με το αυτοκίνητο από το ένα μέρος στο άλλο), η κουτσή συνοδηγός (η υπογράφουσα, η οποία λόγω ποδιού δεν μπορούσα να φυσικά να οδηγώ, αλλά είχα το γενικό πρόσταγμα και δεν σταμάτησα να βγάζω διαδρομές) και η ξεναγός (η κόρη μου η Μαρία Ολια, αρχαιολόγος της παρέας να δίνει τα απαραίτητα στίγματα γνώσης, έχοντας τη πληροφορία για κάθε μνημείο και μουσείο, σε βαθμό κακουργήματος). Γκεστ σταρ η Αλίσια, Αλίθια, όπως αλήθεια, σε άπταιστα ανδαλουσιανά, Ισπανίδα, Αλμεριανή και κολλητή φίλη της κόρης μου.

Ένα ταξίδι με πολλά χιλιόμετρα, απίστευτες εναλλαγές κι εικόνες, αλλά και “παρεκτροπές”, γιατί αλλιώς δεν λέει…

Στην πρωτεύουσα για 2 μέρες

Όλα ξεκίνησαν μια Πέμπτη πρωί, χειμωνιάτικη, την τελευταία μέρα του Γενάρη. Κρυωμένος κι ο καιρός που συνόδευε την πτήση, αλλά ευτυχώς οι αναταράξεις τέλειωσαν νωρίς κι η προσγείωση στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης ήταν κανονική.

Η Μαδρίτη, πρωτεύουσα της Ισπανίας, είναι χτισμένη σε υψόμετρο 670 μέτρων στις όχθες του ποταμού Μανθανάρες. Οικονομικό, πολιτιστικό και πολιτικό κέντρο της χώρας, έδρα της κυβέρνησης αλλά και του Ισπανού βασιλιά, αποτελεί το τρίτο μεγαλύτερο μητροπολιτικό κέντρο της Ευρώπης, μετά το Λονδίνο και το Παρίσι.

Η ονομασία της πόλης προέρχεται από την αραβική λέξη για τον ποταμό Μανθανάρες, Αλ-Μαχρίτ. Οι Χριστιανοί μετά την ανάκτηση της πόλης και την εκδίωξη των Μαυριτανών κατακτητών υιοθέτησαν το Μαχρίτ, το οποίο άλλαξε και έγινε Madrid.

Από το πρώτο δευτερόλεπτο συνειδητοποιήσαμε, αυτό που ήδη ξέραμε. Την ανύπαρκτη σχέση των Ισπανών με τα αγγλικά. Είναι ευχάριστοι, είναι δοτικοί, είναι άκρως φιλόξενοι, αλλά πρέπει αν συνεννοηθείς μαζί τους κυρίως με τη γλώσσα του σώματος.

Ευτυχώς που ξέραμε ολίγα ισπανικά, συν κάποια ιταλικά και σε συνδυασμό με τα γαλλικά μας μπορούσαμε να βγάλουμε μια εσπεράντο μίνιμουμ συνεννόησης.

Κάτι που αποδείχτηκε χρήσιμο, πριν καν φύγουμε από τον αερολιμένα, όταν ανακαλύψαμε πως το site ενοικιάσεων αυτοκινήτων ήταν μούφα γι αυτό συμβουλή προς επίδοξους ταξιδιώτες να κλείνετε απευθείας τα αυτοκίνητα από τις επίσημες εταιρίες ενοικιάσεων.

Μετά από μια ώρα διαπραγματεύσεων και το gps με μια γυναικεία αντιπαθητική φωνή που πρόφερε όλες τις ισπανικές λέξεις λάθος, αλλά έμελλε να την έχουμε παρέα σε όλο το ταξίδι, ξεκινήσαμε για το κέντρο.

Η οδηγός μέσα στο άγχος και η συνοδηγός χαλαρή να απολαμβάνει τα κτίρια. Αυτό γενικά ήταν το μοτίβο του ταξιδιού.

Οι πρώτες εικόνες μαγεία, παρά τη σχετική αγωνία για το πού θα βρεθούμε και πού θα παρκάρουμε.

Πρώτες εντυπώσεις λοιπόν από την ισπανική πρωτεύουσα; Μια μεγάλη πόλη με μπαρόκ όμορφα κτίρια και άνετες λεωφόρους, αλλά και όμορφα πλακόστρωτα δρομάκια. Μια πόλη που είναι μεν αχανής, αλλά εύκολη στον προσανατολισμό της. Μια πόλη με πλούσια ιστορία, που διαθέτει μερικά από τα σημαντικότερα μουσεία στον κόσμο, υπέροχα σπίτια αλλά και μεθυστικές μυρωδιές και γεύσεις από τα περίφημα tapas bars της πόλης.

-«Εδώ θέλω να ζήσω», ήταν η δήλωση της Εβίτας από το πρώτο δεκάλεπτο. Εγώ πάλι, αν και με εντυπωσίασε πολύ η Μαδρίτη, είχα πει χρόνια πριν το ίδιο για τη Βαρκελώνη και η απόφαση δεν άλλαξε.

Μετά από αρκετούς κύκλους αφού το gps προφανώς δεν γνώριζε ότι το μισό ιστορικό-εμπορικό κέντρο ήταν ένα απέραντο εργοτάξιο, βρήκαμε το περίφημο Hostal Victoria III στον 3ο όροφο ενός παλιού κτιρίου.

Συμπαθητικό, πεντακάθαρο, αλλά τι πρωτότυπο η ιδιοκτήτρια δεν μιλούσε αγγλικά. Κυριολεκτικά με τη μυρωδιά βρήκαμε υπόγειο πάρκινγκ –ευτυχώς έχει άπειρα η Μαδρίτη- και ξεκινήσαμε τη βόλτα στην πόλη.

Νωρίς το απόγευμα μέσα από την οδό Άλκαλα ήρθε η ώρα για το Prado, το μουσείο των μουσείων που διαθέτει μια από τις σπουδαιότερες πινακοθήκες του κόσμου. Tα σημαντικότερα έργα των Γκόγια, Μπελάθκεθ, El Greco και άπειρων άλλων ευρωπαίων ζωγράφων, ανάμεσα σε 8.000 εκθέματα.

Ανεπιτυχώς πήρα αρκετές φορές το κινητό να φωτογραφίσω, αλλά οι φύλακες με έπιαναν στο φτερό. Το μουσείο είναι φιλικό και στα άτομα ΑΜΕΑ, αφού ακόμη κι εμένα με το σπασμένο πόδι με προμήθευσαν αναπηρικό καροτσάκι για να είναι η περιήγηση μου πιο ξεκούραστη.

Μετά τρέξιμο –τρόπος του λέγειν- με ψιλό χιονόνερο μέσα από το Paseo del Prado για το Moυσείο Reina Sofia (Ρέινα Σοφία), όπου εκτίθεται η περίφημη Guernica του Πάμπλο Πικάσο.

Η επιστροφή ζόρικη. Κάτι η ανηφόρα, κάτι το κρύο, κάτι η συγκίνηση για όλα αυτά που είχαμε δει και βέβαια η κούραση του ταξιδιού, έφερε μια μικρή γκρίνια.

Μέχρι που βρέθηκαν στο δρόμο μας τα πρώτα μπαρ γεμάτα Μαδριλένιους. Δυο μεγάλα ποτήρια σαγκρία και η πρώτη γνωριμία με το jamon iberico, το ντόπιο ζαμπόν που εξελίχτηκε, τουλάχιστον για μένα, σε ένα μεγάλo «έρωτα», ήταν αρκετά για να ξεχαστούν όλα. Εl Diario το όνομα του μπαρ, κάτι σαν το δικό μας “Carnet de Voyage”.

Την επόμενη μέρα το πρωί, σειρά είχε πρωινός καφές σε ντόπιο κεντρικό ζαχαροπλαστείο και βέβαια βόλτα στα περίφημα αξιοθέατα της πόλης. Ομορφιά παντού αν εξαιρέσεις τους δεκάδες άστεγους, αλλά και τα πλήθη αστυνομικών. Χρόνια είχα να δω τόση αστυνομία μαζεμένη… Μάλλον μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα, η Μαδρίτη είναι μια ακόμη πόλη αστακός.

Σημείο μηδέν και για μας αλλά και για ολόκληρη την Ισπανία η Puerta de Sol, Πύλη του Ήλιου. Μπροστά στο Δημαρχείο υπάρχει το «χιλιόμετρο 0», από όπου μετριούνται όλες οι αποστάσεις της πρωτεύουσας με την υπόλοιπη χώρα. Εκεί όμως υπάρχει και το άγαλμα με την αρκούδα που τρώει το δέντρο της πόλης, σήμα κατατεθέν της Μαδρίτης.

Δύο βήματα μακριά, η Plaza Mayor. Έχει σχήμα ορθογώνιου και είναι κλειστή από τριώροφη συνεχόμενη κατασκευή του 1790. Συνολικά την πλατεία βγαίνουν 237 μπαλκόνια και στο κέντρο της δεσπόζει το άγαλμα του έφιππου Φίλιππου του 3ου.

Υπάρχουν 9 τοξωτές είσοδοι, ενώ τα ισόγεια της πλατείας φιλοξενούν μπαρ και εμπορικά καταστήματα.

Παίρνοντας τη Calle Mayor προς κάτω φτάσαμε στην Plaza de Oriente. Εκεί βρίσκονται οι προτομές των Ισπανών βασιλέων και ακριβώς απέναντι ορθώνεται το Palacio Real που πρωτοχτίστηκε τον 16ο αιώνα, αλλά αυτό που υπάρχει σήμερα είναι νεότερη κατασκευή του 1755, αφού το αρχικό χτίσμα καταστράφηκε από πυρκαγιά.

Το εσωτερικό του είναι διακοσμημένο με έργα των Μπελάθκεθ, Γκόγια και Καραβάτζιο. Εκεί σώζεται και εκτίθεται το μοναδικό στον κόσμο ολοκληρωμένο έγχορδο κουιντέτο του Στραντιβάριους. Η βασιλική οικογένεια ωστόσο δεν το χρησιμοποιεί πλέον σαν κατοικία, προτιμά το μικρότερο παλάτι της Θαρθουέλα στις παρυφές της πόλης.

Από τ΄αριστερά υψώνεται ο Καθεδρικός ναός της πόλης, η Catedral del Almudena, επιβλητική και πιο λιτή από άλλους καθεδρικούς μεγάλων πόλεων.

Ο καιρός έχει αρχίσει να αγριεύει και η απόπειρα να μπούμε στο Buen Retiro, το υπέροχο πάρκο της πόλης, με τους κήπους και τις λιμνούλες, αδύνατη. Μέρα μεσημέρι και ο φύλακας είχε αρχίσει να διώχνει άρον άρον τους θαμώνες γιατί «έρχεται καταιγίδα» αφήνοντας εμένα περίλυπη από την πίσω πλευρά της πύλης και την Εβίτα μάλλον ανακουφισμένη.

Μια πόλη μουσείο και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO όπου έζησε και μεγαλούργησε ο γνωστός ζωγράφος, El Greco.

Μόλις μισή ώρα από τη Μαδρίτη, παθαίνεις κάτι σαν δέος όταν πρωτοαντικρύζεις το κάστρο του Τολέδο να ορθώνεται στο λόφο πάνω από τον ποταμό Τάγο. Η πόλη που ήταν και η πρωτεύουσα της Ισπανίας μέχρι το 1561 είναι τουριστική όλες τις εποχές και στα απότομα καλντερίμια της βλέπεις πάντα κόσμο, εκτός αν είσαι άτυχος σαν κι εμάς που μόλις φτάσαμε μας περίμενε καταρρακτώδης βροχή και χαλάζι.

Με το μαστίγιο με κράτησε η Εβίτα να μη ξαμοληθώ στην πόλη. Μάταια προσπάθησα να την πείσω πως η μπότα είναι παντός καιρού. Toυλάχιστον μπορέσαμε να μπούμε στα άπειρα μαγαζάκια που πουλούν σπαθιά όλων των τύπων, σήμα κατατεθέν της πόλης.

Κι επειδή παντού υπάρχει ένας ΄Ελληνας, σταματήσαμε τυχαία εντελώς για να προστατευτούμε, έξω από το σπίτι του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου κι έτσι πήραμε μια γεύση έστω και μικρή από την πόλη των σπαθιών, τα οποία πουλιούνται ακόμη σε αφθονία και σε διάφορες τιμές. Το σπίτι λιτό σε ένα όμορφο κήπο. Όταν είπα στην υπεύθυνη του μουσείου «Είμαστε Έλληνες από την Κρήτη όπως κι εκείνος» ή δεν με κατάλαβε ή τον θεωρούν μόνο Ισπανό (τους).

Ο γεννημένος το 1541 στην Κρήτη, Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, εγκαταστάθηκε στο Τολέδο το 1577, όπου δημιούργησε μερικά από τα σπουδαιότερα έργα του όπως ο πίνακας «Ταφή του κόμη του Οργκάθ» που βρίσκεται στον Άγιο Θωμά του Τολέδο, τον οποίο λόγω καιρού και δικού μου ποδιού δεν είδαμε, ας όψεται το καλντερίμι.

Παρασκευή απόγευμα πια και άρχιζε η κατάβαση προς Μάλαγα. Εκεί μας περίμενε η κόρη μου που είχαμε να δούμε πέντε μήνες, μαζί με την Αλίθια, αλλά και η πρώτη γνωριμία και μάλιστα βραδινή, με την υπέροχη Ανδαλουσία…

Η διαδρομή μεγάλη και αρκετά ζόρικη. Η μπότα εκσφεντονίστηκε στο πίσω κάθισμα και οι ντόπιοι ραδιοσταθμοί μας κράτησαν συντροφιά στη διαδρομή.

Έκπληξη μάλλον δυσάρεστη. Οι Ισπανοί οδηγούν λίγο χειρότερα από τους Έλληνες. Και νεύρα, πολλά νεύρα. Πολύ κορνάρισμα. Το μεσογειακό ταμπεραμέντο βλέπεις.

Ντορίτα Λουκίσσα

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966 και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 άρχισε να εργάζεται σε έντυπα, αρχικά καλύπτοντας το διεθνές ρεπορτάζ. Σύντομα πέρασε στον χώρο των media και ασχολήθηκε με τον θαυμαστό τότε και ελπιδοφόρο ακόμη χώρο της τηλεόρασης, για λογαριασμό εφημερίδων και περιοδικών. Από άποψη δεν εργάστηκε ποτέ στην τηλεόραση, αλλά μόνο στο ραδιόφωνο και συγκεκριμένα του ΣΚΑΙ, την εποχή της άνοιξης της ιδιωτικής ραδιοφωνίας. Με το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας -τελευταία εφημερίδα στην οποία εργάστηκε- αποφάσισε να στραφεί στο διαδίκτυο και να ανακαλύψει την αδιάκοπη δραστηριότητα του ίντερνετ, συνεργαζόμενη με διάφορες ιστοσελίδες. Παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο των multimedia.

Εβίτα Ταμπάκη

ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971 με καταγωγή από την πόλη της Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Διοίκηση Αεροπορικών Επιχειρήσεων στις σχολές Ωμέγα και ακολούθησε τον τουριστικό κλάδο περνώντας στην Ανωτέρα Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων το 1991 στην Ρόδο. Μιλάει Αγγλικά , Γαλλικά, Ιταλικά και Γερμανικά. Ξεκίνησε την ενασχόληση της με τον τουρισμό προτού ολοκληρώσει τις σπουδές της , εργαζόμενη στις Κυκλαδικές κρουαζιέρες. Στον χώρο των ξενοδοχείων μπήκε το 1992 δουλεύοντας σε μονάδες όπως το Athenaum Intercontinental και το President hotel στην Αθήνα. Ασχολήθηκε με τον χώρο του Yachting στο τμήμα chartering του ομίλου Kiriacoulis Mediterranean Yachting. Από το 1998 εγκαταστάθηκε στο νησί της Ζακύνθου, όπου και δραστηριοποιήθηκε στο ξενοδοχειακό κομμάτι και ιδιαίτερα στα τμήματα υποδοχής και κρατήσεων εώς το 2015. Από το 2016 ασχολείται με τις διεθνείς εταιρείες πρακτόρευσης για τα νησιά Ζακύνθου και Κεφαλλονιάς μέλος της εταιρείας Mediterranean Travel Services με έδρα την Κρήτη. Έχει επίσης ασχοληθεί με την σκηνογραφία και την ηχοληψία, αλλά την κέρδισε ο τουρισμός και το ταξίδι

Σχετικά Άρθρα

Back to top button