Ήταν αρχές Οκτώβρη, όταν ο φίλος μας ο Λάκης πέταξε την ιδέα για Παρασκευό-Σαββατοκύριακο στην Κάρπαθο, καθώς βρήκε εισιτήρια σε εξαιρετικά χαμηλή τιμή. Δεν πτοηθήκαμε από τα προγνωστικά του καιρού και το απόγευμα της Παρασκευής βρήκε το Λάκη, τη Χρυσάνθη, την Αλεξάνδρα, το Μιχάλη, το Γιάννη κι εμένα να κατεβαίνουμε τη σκάλα του ελικοφόρου σε ένα εξαιρετικά μοντέρνο αεροδρόμιο και να οσφραινόμαστε για πρώτη φορά τον καρπάθιο αέρα.
Οι λίγες ημέρες που περάσαμε στο νησί ήταν αρκετές για να μας εντυπωσιάσει. Και για να ζήσουμε περιπετειώδεις καταστάσεις. Όπως για παράδειγμα, την επίσκεψή μας στη γραφική Όλυμπο, η οποία πραγματοποιήθηκε μέσα σε πυκνή ομίχλη και βροχή με αποτέλεσμα να μεταμορφωθεί το χωριό σε επιβλητικό κινηματογραφικό σκηνικό.
Η οδήγηση προς και από την Όλυμπο έγινε σχεδόν στα τυφλά, αλλά άξιζε κάθε λεπτό της διαδρομής , παρά τον υψηλό βαθμό δυσκολίας. Η Όλυμπος μας μάγεψε από το πρώτο λεπτό με τον παραδοσιακό της χαρακτήρα, τα γραφικά καλντερίμια, τις λουλουδιασμένες αυλές των σπιτιών και τις γιαγιάδες του χωριού που περήφανα διατηρούν την ιστορία του τόπου φορώντας καθημερινά τις τοπικές φορεσιές με τα χρωματιστά κεφαλομάντηλα.
Άγρια, βραχώδης και επιβλητική η φύση που περιστοιχίζει την Όλυμπο. Σε συνδυασμό με την ομίχλη (ο λεγόμενος Μπονέντης), η ατμόσφαιρα ήταν απλά εντυπωσιακή. Η θέα στο Αιγαίο “δραματική”. Όπου φτάνει το μάτι, βλέπεις θάλασσα.
Το χωριό στο οποίο μείναμε ήταν τα Πηγάδια. Παραθαλάσσιο, γραφικό, είναι ουσιαστικά η Χώρα της Καρπάθου. Τα καλοκαίρια σφύζει από ζωή και τουριστική κίνηση. Απολαύσαμε τις βόλτες μας κατά μήκος του λιμανιού, αλλά και στα όμορφα σοκάκια με τα πολύχρωμα σπίτια και γνωρίσαμε επιτέλους από κοντά το μέρος για το οποίο μας μιλούσε με τόσο θερμά λόγια ο φίλος μας.
Οι γευστικές δοκιμές –πάντα υπό την καθοδήγηση του Λάκη- άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις στην παρέα, αν και παράλληλα άφησαν αρκετές παραπανίσιες θερμίδες που υποσχεθήκαμε να κάψουμε αμέσως μετά την επιστροφή μας στην Αθήνα. Από το πρωτότυπο UFO που φάγαμε στα Πηγάδια (τοπική μοντέρνα σπεσιαλιτέ, κάτι μεταξύ πίτσας και σάντουιτς γεμισμένη με διάφορα είδη κρέατος και λαχανικά), μέχρι τις ξακουστές μακαρούνες (χειροποίητα ζυμαρικά που καίγονται με «σιτάκα» – γαλακτοκομικό προϊόν σα βούτυρο – και σερβίρονται με «τσικωμένο», δηλαδή καβουρντισμένο μέχρι να μαυρίσει, κρεμμύδι,) και το κοκκινιστό κατσικάκι της Ολύμπου, αλλά και τα υπερμεγέθη σουβλάκια των Μενετών και την ομελέτα με “τσιμέτες” (χόρτα). Γευστική και λαχταριστή η καρπάθικη μαγειρική. Αναμενόμενα λαχταριστό αποτέλεσμα εφόσον στις κουζίνες βασιλεύουν οι Καρπαθιές γιαγιάδες.
Την Κάρπαθο τη γνωρίσαμε φθινόπωρο, παίρνοντας μια καλή γεύση των ανθρώπων και της αύρας του νησιού. Οι παραλίες που είδαμε (μερικοί μόνο από ψηλά, ενώ οι γενναίοι της παρέας τόλμησαν να βουτήξουν κιόλας) κατά τη διάρκεια της περιήγησής μας στο νησί μας έκαναν να δώσουμε στο Λάκη υπόσχεση επιστροφής για καλοκαιρινές βουτιές και φρέσκο ψάρι.
