Μα πως την φαντάζεσαι την Σιβηρία; Να σπάνε οι άνθρωποι πέτρες με τα δάχτυλα; Τάρανδοι να σου γλείφουν τις πατούσες; Χιόνια να σου φράζουν την αναπνοή;
Όχι!!! Όχι αυτή την εποχή. Η πρώτη εικόνα, κάμπριο πολυτελές, με μελαχρινή κυρία στο βολάν και πιο πίσω δυο μοτόρες, όλο καμπύλες και θορυβώδεις.
Η ερώτηση του Ντμίτρι, ομολογώ πως με ξάφνιασε κάπως.
-Σπύρους, αύριο θες να γίνεις φίλος με την Ναρόντναγια;;;
Με δυσκολεύει το όνομα αδερφέ σκέφτηκα, αλλά οκ το βλέπουμε… Και το αύριο ήρθε και έγινε σήμερα. Η μέρα της γνωριμίας με την …Ναρόντναγια, 1.894 μέτρα μας χώριζαν, σιγά το πράγμα…
Άλλωστε κινούμαστε με 4Χ4 (καλά, εντάξει).
Ναρόντναγια, η υψηλότερη κορυφή των Ουραλίων με υψόμετρο 1.894 μέτρα.
Ιδανική εποχή το καλοκαίρι, γιατί εδώ ο χειμώνας έρχεται γρήγορα και κρατάει πολύ. Και όταν έρθει, τα χιόνια καταπίνουν τον ήλιο και εκείνος άγεται και φέρεται κάπως περίεργα και οι άνθρωποι το ίδιο. Σήμερα η Ναρόντναγια (η υψηλότερη κορυφή ), στέκει όμορφη και λαμπερή, απόμακρη, μα δείχνει φιλική. Πλησιάζουμε… Εδώ και η «περιοχή-51»!!! Η Μέκκα για όσους κυνηγούν παράξενα φαινόμενα. Όπως πιθανόν καταλάβατε, «πατήσαμε» Ουράλια!
Προορισμός πρώτος, να φτάσουμε στο χωριό των ξυλοκόπων, βαθιά μέσα στον όγκο των δασών, εκεί που κάποτε το καθεστώς (!), έστελνε τους αντιφρονούντες και όχι για διακοπές…
Τελικός προορισμός, θεού θέλοντας, καιρού επιτρέποντος και μηχανοδηγού συνεργαζόμενου, το Ουγκρεουράλσκ. Γιατί εκεί φτάνεις μόνο με τρένο.
Από το Πέρμ, που ήταν η βάση, ξεκινήσαμε με ένα ένα θηριώδες 4Χ4. Ο ήλιος δυνατός και οι πρώτες ώρες της διαδρομής ευχάριστες.
Φτάνοντας στους πρόποδες και μπαίνοντας στις τεράστιες ευθείες ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση και την απόκοσμη ομορφιά της σχεδόν παρθένας άγριας φύσης, όλα έμοιαζαν τόσο όμορφα και εντυπωσιακά. Κανείς όμως δεν με είχε προειδοποιήσει πως η διαδρομή, σου εξασφάλιζε σωματική κατάσταση ζελέ!!!
Αν και ντόπιος ο οδηγός, κάποια στιγμή χάσαμε τον δρόμο. Στο πρώτο χωριό που βρήκαμε, σταματήσαμε να ρωτήσουμε. Εκείνος έβαφε ή αστάρωνε τον φράχτη του.
Όταν του είπαμε τον προορισμό, μας κοίταξε με βλέμμα που έκρυβε πολύ λύπηση και μας είπε:
-με το αυτοκίνητο σας, μπορεί να φτάσετε, μα δεν θα γυρίσετε. Και εκείνο το ΔΕΝ το τόνισε πολύ…
Εναλλακτική;;;
Ο Βαλέρι (ος), δεν θύμιζε κομάντο, όχι ψηλός, κοκκινοπρόσωπος, λιγομίλητος, για την ακρίβεια μισή μέρα μαζί του, την φωνή του δεν την άκουσα… Μα τα οχήματα του, τούμπανα. Ένα φορτηγό του πάλε ποτέ Ρωσικού στρατού, παρκαρισμένο σε στυλ οδοφράγματος έξω από το ξύλινο σπίτι. Δίπλα του κάτι που θύμιζε Νίβα σε κατάσταση πειράματος σε εξέλιξη. Η συμφωνία κλείστηκε γρήγορα. Το όχημα (!!!) γέμισε με μπετονοβενζίνη, στριμωχτήκαμε, όπως μπορούσαμε και…
Την προηγούμενη μέρα είχε βρέξει πολύ μα και τώρα εδώ, ο ήλιος του Πέρμ δεν υπήρχε. Ο καιρός θύμιζε βροχερή φθινοπωρινή μέρα κάπου στην δυτική Ελλάδα. Ο καιρός, όχι το τοπίο. Αφήσαμε γρήγορα πίσω μας το χωριό και μπήκαμε στο πυκνό δάσος. Δρόμος, μην το κουβεντιάσουμε αυτό, θα ήταν ουτοπία. Το όχημα, πάταγε στα αυλάκια της βροχής και τσουλούσε πάνω στην λάσπη. Ένα είδος λασπωμένου σλάλονγκ.
Δέκα έξι χιλιόμετρα διαδρομής σε τρεις ώρες. Η αγωνία στα κόκκινα, να μην βρεθείς αγκαλιά με τους κορμούς. Και αυτή η άνεση του Βαλέριου, λες και οδηγούσε κάρτ σε πίστα.
Κάπου είχα διαβάσει: “Τα Ουράλια Όρη, που γεωλογικά είναι ένα από τα αρχαιότερα ορεινά συστήματα του πλανήτη, είναι γνωστά όχι μόνο για τη μοναδικά υπέροχη φύση του ορεινού όγκου που εκτείνεται για δύο χιλιάδες χιλιόμετρα από βορρά προς νότο στην καρδιά της Ρωσίας, αλλά και για μια πληθώρα ζωνών δραστηριότητας αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενων αντικειμένων (ΑΤΙΑ, των γνωστών μας και ως UFO), για το μυστικισμό και τη μαγεία της εξερεύνησης του ανεξήγητου που προκαλούν κάποιες τοπικές φυσικές (ή και μεταφυσικές!) ανωμαλίες σε αρκετές τοποθεσίες της οροσειράς”.
Και μεταξύ μας, εγώ αυτά δεν τα πιστεύω, όχι για άλλον λόγο, αλλά γιατί εδώ ούτε ούφο δεν θέλει να πατήσει. Όμως εμείς οι …νορμάλ, τον βρήκαμε τον καταυλισμό των ξυλοκόπων, αλλά έλα τώρα να σε δω που μια αγέλη σκυλιών με πανέμορφα κατάλευκα μεγάλα και δυνατά δόντια, είχε κάνει κλοιό στο όχημα. Ποιος βγάζει πόδι;;;
Μετά από απανωτά, “έλα καλό μου”, “ησύχασε γλυκό μου”, “κάνε πέρα μη σε δαγκώσω ρε”, εμφανίστηκε εις ξυλοκόπος, με το ζιβάγκο του, τις γαλότσες του και το τσεκούρι παραμάσχαλα. Μας καλώς όρισε, ξαπόστειλε τα τέρατα και κατεβήκαμε και εμείς.
Άμμος στα πατήματα. Όχι χώμα, μα άμμος. Μετά τις πρώτες κουβέντες, τις δεύτερες και τρίτες βότκες (καλωσορίσματος, όπως Κρήτη), πήραμε τον ανήφορο. Είχα ακούσει από μαρτυρίες, πως κάπου εκεί υπήρχαν μεμόρια και σε εκείνα τα μεμόρια είχαν ταφεί και Έλληνες.
Τα σημάδια στην άμμο ήταν σαφή, το ζωντανό που τα άφησε, ζύγιζε τουλάχιστον δέκα φορές περισσότερο από μένα και εγώ δεν ζυγίζω και λίγο…
Πρώτη ανατριχίλα. Ανατριχίλα με θόρυβο;;;
Τα πανύψηλα δένδρα ελάχιστο φως επιτρέπουν να φτάσει εντός μας και τα πόδια μας είναι σαν να πατάνε σε νερό από την υγρασία. Ο θόρυβος, από τα σμήνη κουνουπιών σε μέγεθος αλογόμυγας, είχαν ξεκινήσει πορεία καθόδου προς τα έρημα κορμιά μας, αλλά κοροΐδα εγώ ήρθα διαβασμένος. Μακρυμάνικο, έξω, μέσα, παρά μέσα. Καπέλο ζούγκλας, γυαλιά προστασίας, παντελόνι μακρύ με επένδυση, δεν το τρυπάτε που να χτυπιέστε…
…Αμ δε!!!
Μια ημισέληνος έλαμψε στο φεύγα της ματιάς ανάμεσα στα δένδρα. Μια ακτίνα ατίθαση είχε καταφέρει να μπει στην πυκνή βλάστηση και να μου δείξει τα μεμόρια, το παλιό νεκροταφείο. Το αίμα μου πάγωσε, τα πόδια μου έγιναν μαρμάρινα. Όχι από την ημισέληνο, ούτε από τον χώρο της ταφής. Δυο χρυσά μάτια ανάμεσα σε μαύρο τρίχωμα έστεκαν και με κοιτούσαν. Έβλεπα μόνο το κεφάλι του και λίγο από τον σβέρκο. Την “κάτσαμε” σκέφτηκα…
Έκανα δυο τρία βήματα αριστερά να βάλω πλάτη έναν μεγάλο κορμό. Εντάξει αυτός φαίνεται μικρός και μάλλον παιχνιδιάρης, αλλά οι λύκοι πάνε σε αγέλες, η μάνα του, ο πατέρας του, τα αδέρφια που στην ευχή είναι; Πόσα μάτια με έχουν λοκάρει;;;
Περισσότερα «Ουράλια» την ερχόμενη εβδομάδα, στο Carnet de Voyage.
