Travel StoriesΚόσμος

Παρίσι: Σε 4 πράξεις

Φωτογραφίες: Σπύρος Τσακίρης

Καμιά φορά, κάποια μέρη γράφουν μέσα σου διαφορετικά… Κι ας μη τα επέλεξες… Φτάνει που σε επέλεξαν εκείνα… Για να εξιστορήσουν ένα ιδιαίτερο “ταξίδι”… Σε πολλά κεφάλαια!paris_20

Ήταν Απρίλης του 1984, όταν πρωτοείδα το Παρίσι.

paris_03

Μαζί με την Ευγενία, την παιδική μου φίλη από το Δημοτικό. Αχώριστες, δεκαοκτάρες πια και φοιτήτριες γαλλικής φιλολογίας.

Πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό. Και μάλιστα χωρίς πρόγραμμα, με ένα από εκείνα τα σακίδια από το Μοναστηράκι στην πλάτη. Μπορντό με “σίδερα”. Δε θα το ξεχάσω ποτέ! Όπως και το μαγικό εισιτήριο που έβγαλα στο Σταθμό Λαρίσης. Interail. Με ισχύ για ένα μήνα, σε όλη την Ευρώπη. Και με αντίτιμο 25.000 δρχ..

Παρίσι λοιπόν. Το κέντρο της Ευρώπης. Η γλώσσα γνώριμη, οι πολίτες λίγο έως πολύ σνομπ, η πόλη τεράστια. Έτοιμη να την κατακτήσουμε. Εκείνη, η φίλη μου, είχε ξαναπάει κι άλλες φορές. Για μένα, όμως, ήταν η πρώτη φορά που έβγαινα από την Ελλάδα.

Δεν με μάγεψε το Παρίσι, παρά τις ομορφιές του και τη μεγαλοσύνη του. Παρά τα μουσεία και τον πολιτισμό του. Όμως, η ελευθερία του να το συναντάς, με συνάρπασε! Το απόλυτο περπάτημα από το πρωί ως το βράδυ. Ο καιρός που ήταν απρόσμενα ζεστός για την εποχή εκείνη.

Πρώτο και δεύτερο βράδυ σε ένα κυριλέ hostel, κοντά στο Λούβρο, μαζί με μια Γερμανίδα, στο ίδιο δωμάτιο. Βρήκε τον μπελά της με τις Ελληνίδες που χαζογέλαγαν όλη τη νύχτα. Μετά μας έδιωξαν! Περίμεναν κάτι Δανούς που είχαν κάνει κράτηση.

Από τον “πολιτισμό” του κέντρου, βρεθήκαμε σε άσχετη, υποβαθμισμένη γειτονιά, που άλλαζες 3 μετρό για να πας. Ποιος νοιαζόταν στα 18 του; Ούτε καν όταν, τη δεύτερη νύχτα, άνοιξε η πόρτα του κοιτώνα και μπήκαν μέσα 5 Τούρκοι. Περισσότερο κόμπλαραν εκείνοι, παρά εμείς. Πλάκα είχε! Τους άρεσε κι η κασέτα του Ιβ Μοντάν που είχαμε αγοράσει από έναν πλανόδιο. Βέβαια, τα “Feuilles mortes” δεν ταίριαζαν καθόλου με την ατμόσφαιρα του ταξιδιού. Αλλά ο  Μοντάν ήταν πολύ “Παρίσι” για μας τότε.

Φύγαμε γεμάτες εικόνες και φορτωμένες… μπανάνες για το ταξίδι της επιστροφής. Τρεις μέρες με το τρένο μέσω της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Στο σταθμό έχασα το βιβλιαράκι από το Μουσείο Ροντέν. Είχε μέσα το “Φιλί”, τον “Σκεπτόμενο”, τις “Πύλες της Κόλασης”, αγορασμένο με τα τελευταία μου φράγκα. Δεν την ξεπέρασα ποτέ αυτή την απώλεια!!!

Ξαναπήγα στο Παρίσι το 2001.

paris_01

Πρώτη φορά στο εξωτερικό με την κόρη μου. Πέντε χρονών και κάτι εκείνη, Πάσχα πάλι. Με ψοφόκρυο αυτήν τη φορά. Το πρόγραμμα περιελάμβανε και “παιδικές ατραξιόν”, για να την ευχαριστήσουμε. Εurodisney. Κοσμοπλημμύρα. Πλαστική διασκέδαση, πολύ μακριά από τις αναμνήσεις των κόμικς των παιδικών χρόνων. Για μια μέρα είχε γούστο, παρόλα αυτά… Βέβαια, είχε και τίμημα! Ένα χαμένο πορτοφόλι! Ο Μίκι δε βοήθησε να βρεθεί. Ευτυχώς, ήταν η “ρεζέρβα” μας.

Στη συνέχεια, Ζωολογικός Κήπος. Θα θυμάμαι πάντα το βλέμμα της πολικής αρκούδας. Μια στεναχώρια για την αιχμαλωσία της, που η Μαρία-Όλια ήταν ακόμη πολύ μικρή για να συμμεριστεί. Κι εκείνη τη φώκια που ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά.

Το Παρίσι ήταν ακόμη όμορφο, αλλά πολύ πιο ακριβό. Ήταν και το ευρώ στη μέση. Οι μπαγκέτες και τα μακαρόν πάντα νόστιμα, αλλά πού να πλησιάσεις εστιατόριο. Κι εκείνη η κρέπα, κάτω από τον Πύργο του Άιφελ, σκέτη γλύκα!

Όμως κι ο Ροντέν, πάντα στη θέση του! Εκεί δίπλα από το Invalides (“Μέγαρο των Απομάχων”), στην τοποθεσία του τάφου του Βοναπάρτη.

Από μακριά φάνταζε λαμπερή και η νέα συνοικία, η Defence. Δεν είχε φτάσει όμως η ώρα να την επισκεφτώ…

Μετά, άλλη μια πρωτιά στο Παρίσι, το 2004.

paris_04

Πρώτη δημοσιογραφική αποστολή στο εξωτερικό, με το Star Channel, για τα γυρίσματα του ελληνικού “Fort Βοyard”. Είχε προηγηθεί μια στάση 2 ημερών στην πόλη La Rochelle, στον Ατλαντικό, όπου βρίσκεται το περίφημο οχυρό από την εποχή του Ναπολέοντα. Τη νύχτα που η Εθνική Ελλάδας κέρδισε τους Γάλλους στο Euro! Μεγάλες δόξες ποδοσφαιρικές, ακόμη και για μένα που αδιαφορώ για το σπορ.

Kαι δυο μέρες μετά, ταξίδι-δώρο στη γαλλική πρωτεύουσα, πριν την επιστροφή στην Αθήνα. Εν ολίγοις, δύο 24ωρα στο καλοκαιρινό Παρίσι, με ατέλειωτες βόλτες στις γέφυρες και τις λεωφόρους, με την Κάλλια και την Ιωάννα. Και βραδινή μπαρότσαρκα σε τζαζ στέκι, με μπόλικη κοινωνική κριτική!

Για τον Ροντέν δεν υπήρχε χρόνος αυτήν τη φορά. Μου έβαλε απουσία το “Φιλί”. Μάλλον ήξερε όμως ότι θα ξαναπάω…

Το 2010 ήταν η τελευταία μου επίσκεψη στο Παρίσι.

paris_02

Με την κόρη μου μεγάλη πια, να ξέρει τώρα τι θέλει να δει, και την αγγλοθρεμμένη μητέρα μου να εντυπωσιάζεται μεν από την πόλη, αλλά… Τρεις γενιές να τρεχοβολούν στο Champs Elysées και να μπυροφιλοσοφούν στη Μονμάρτη… Απόλαυση!

Το Παρίσι ήταν πάντα το Παρίσι, αλλά είχε πλέον άλλη σημειολογία. Ήταν το πρώτο και τελευταίο ταξίδι που θα κάναμε μαζί οι τρεις μας…

Δε θα ξεχάσω τις ορδές των Γιαπωνέζων να συνωστίζονται έξω από το Λούβρο, αλλά και την παράκληση της κόρης μου να την αφήσουμε στο μουσείο όλη μέρα! Πόσο όμορφος εκείνος ο καφές απέναντι, με θέα τη γυάλινη πυραμίδα, όσο την περιμέναμε και γελάγαμε με την απορία της για το πόσο… μικρή ήταν η Τζοκόντα και πόσο την είχε μαγέψει ο Ντελακρουά!Οι δυο τους να τσακώνονται -ίδιες γαρ!- κι εγώ να κάνω τον “πυροσβέστη”, στην ανηφόρα των Βερσαλλιών.

Στο Ορσέ χαθήκαμε και κάναμε 2 ώρες να ξαναβρεθούμε. Μπροστά από τα “Μπλε νούφαρα” του Μονέ. Γιορτάσαμε την “επανένωση” με μια τεράστια μπαγκέτα, έξω από την Παναγία των Παρισίων!

Την τελευταία μέρα, το Παρίσι δε μας άφησε να το αποχαιρετήσουμε. Μια γενική απεργία, που ακινητοποίησε όλα τα αεροπλάνα, μας κράτησε ένα 24ωρο ακόμη, σε ένα παρακμιακό ξενοδοχείο, κοντά στο Σαρλ ντε Γκολ. Γελάσαμε με την ψυχή μας με την ανοργανωσιά των “πολιτισμένων” Γάλλων υπαλλήλων του αεροδρομίου και με το πακέτο “φαγητού” για να μας …εξευμενίσουν για την ταλαιπωρία. Μπαγιάτικο σάντουιτς, μίνι χυμός και σακουλάκι με 5 φιστίκια. Και χαζεύοντας μεταξύ Défence και πάρκου La Vilette , παραλίγο να χάσουμε εμείς το αεροπλάνο!

Κάθε φορά που θυμάμαι το Παρίσι, αναπολώ περισσότερο τους συσχετισμούς του… Κι αυτή την αίσθηση του “χασίματος” στις πλατιές λεωφόρους που, πριν από μένα, περπάτησαν επαναστάτες, ποιητές και ζωγράφοι απ’ όλον τον κόσμο…

Η πόλη αυτή δεν κέρδισε ποτέ απόλυτα την καρδιά μου. Αλλά γκρέμισε και σε μένα πολλά από τα “οδοφράγματα” μου!

Ντορίτα Λουκίσσα

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966 και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο ΕΚΠΑ. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 άρχισε να εργάζεται σε έντυπα, αρχικά καλύπτοντας το διεθνές ρεπορτάζ. Σύντομα πέρασε στον χώρο των media και ασχολήθηκε με τον θαυμαστό τότε και ελπιδοφόρο ακόμη χώρο της τηλεόρασης, για λογαριασμό εφημερίδων και περιοδικών. Από άποψη δεν εργάστηκε ποτέ στην τηλεόραση, αλλά μόνο στο ραδιόφωνο και συγκεκριμένα του ΣΚΑΙ, την εποχή της άνοιξης της ιδιωτικής ραδιοφωνίας. Με το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας -τελευταία εφημερίδα στην οποία εργάστηκε- αποφάσισε να στραφεί στο διαδίκτυο και να ανακαλύψει την αδιάκοπη δραστηριότητα του ίντερνετ, συνεργαζόμενη με διάφορες ιστοσελίδες. Παράλληλα δραστηριοποιείται στο χώρο των multimedia.

Σχετικά Άρθρα

Back to top button