Τον είδα ξαφνικά μπροστά μου. Μια ψηλόλιγνη, άχνη φιγούρα, σαν σε όνειρο. Με βήματα μικρά αλλά σταθερά περπατούσε μέσα στις σελίδες τις ιστορίας, σαν να έκανε απολογισμό των αγώνων της ουτοπίας.
Χρόνια ηρωικά που σημάδεψαν ανεξίτηλα την πρόσφατη ιστορία της Βαρκελώνης. Στην πλατεία Catalunya όπου έλαβαν χώρα μερικά από τα σημαντικότερα γεγονότα του εμφύλιου στην Ισπανία, μου φάνηκε ότι προσπάθησε να ανοίξει κουβέντα μαζί μου. Αφουγκράστηκα μια αφήγηση με χαοτική δομή, ανάκατες σκέψεις, αλλά αμέσως κατάλαβα ότι μιλούσε στους συντρόφους του.
Τους είδα, όλους μαζί, να ξεμακραίνουν και να πορεύονται ανάλαφρα στην ιστορική μνήμη μιας χαμένης επανάστασης. Ο φανταστικός μου φίλος Miguel ήταν σ’αυτή την τελευταία επίσκεψη μου, μια θέρμη συντροφιά που σίγουρα έδωσε μια άλλη διαφορετική διάσταση στην παρουσία μου, για πολλοστή φορά, στην Βαρκελώνη.
Η «λανθάνουσα» ερωτική μου διάθεση προς την πόλη ξεκίνησε, μια μάλλον μακρινή εποχή, κατά τα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια. Οι ανησυχίες, τα κριτήρια, οι βλέψεις και οι προσδοκίες εκείνης της εποχής ήταν πολύ διαφορετικές. Η νεανική αλητεία ήταν μάλλον μονοδιάστατη και δεν μου επέτρεπε να δω. Τότε μόνο κοίταζα χωρίς να μπορώ να βλέπω ή καλύτερα αυτά που έβλεπα δεν ήθελα να τα εντάξω στην ημερησία διάταξη.
Εσκεμμένα τα έριχνα στο καλάθι της «επόμενης φοράς», με μόνο γνώμονα την απλοϊκή τουριστική απόλαυση. Μεσολάβησαν χρόνια μέχρι να μπορέσω να επιστρέψω και πάλι στην πόλη και αυτή την φορά να κατορθώσω να συνδυάσω και να παντρέψω την εναπομείνασα αλήτικη διάθεση, με γνώσεις και ξεκάθαρες απόψεις για τους δρόμους και τις συνοικίες που περιδιαβαίνω και επισκέπτομαι.
Ακόμα και για τα κομμάτια της πόλης που δεν είναι καθόλου πλέον ελκυστικά γιατί έχουν μια αποκλειστικά τουριστική ταυτότητα.
Ξέρω να αφουγκραστώ τους ήχους, να γευτώ πολλές και διαφορετικές εθνικές γεύσεις, να μπερδευτώ με ανθρώπους από πολλές και διαφορετικές χώρες, να διασκεδάσω μαζί τους στην πλέον πολυεθνική γειτονιά.
Η συνοικία Raval, είναι ένα από τα πλέον έντονα παραδείγματα πολυπολιτισμικής συμβίωσης και τεράστιας πολιτιστικής δημιουργίας. Αυτή η σχέση που έχω πλέον με την πόλη, μου επιτρέπει να επισκέπτομαι μνημεία ξεχωριστά, όπως τα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα, στα όρια του σουρεαλισμού,του Antonio Gaudi που μαγνητίζουν, δικαίως, πλήθος επισκεπτών και να νιώθω ότι δεν αποτελώ μια μονάδα από τις πολλές του πλήθους.
Ο Gaudi την Sagrada Familia, την δούλευε 43 ολόκληρα χρόνια και δεν κατόρθωσε να την τελειώσει. Ο καθεδρικός αυτός ναός όπου μέχρι και σήμερα γίνονται έργα, έγινε το σύμβολο της καθολικής πίστης σε όλη την Καταλονία.
Κάθε φορά που ανηφορίζω τον λόφο Carmel όπου βρίσκεται το πάρκο Guel προσπαθώ να φαντασθώ την γνωριμία των δυο ανδρών και την φίλια τους που κράτησε μέχρι τον θάνατο του Guel το 1918. Το πάρκο έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Η Βαρκελώνη αποτέλεσε τον καμβά για την αρχιτεκτονική του έμπνευση.
Η Βαρκελώνη για μένα ήταν και είναι ο προσωπικός μου καμβάς πάνω στον οποίο χώρεσαν τα έντονα χρώματα της νιότης μου, με αυτά τα κυρίαρχα χρώματα της κοινωνικής απελευθέρωσης που θα με συνοδεύουν για πάντα.
